اشعار

آن روزهایِ شـعـلـه ور یادم نرفـته            دسـتـان تـب‌دارِ پــدر یــادم نـرفـتـه

دریـا همان نزدیکی اما تشنه بودیم            بـیـتـابی و چـشـمـانِ تـر یادم نرفته

هـمین که ذکـر احادیث قـال بـاقـر شد            عجـین دل همه با کـردگـار غافـر شد

یـگـانـه عـالـم دیـن پـیـمـبر ست بـاقـر            عزیز حضرت زهرا و حیدرست باقر

مانند شـمعی پیکـر تو بی‌صدا سوخت            در شعله‌های سرکشِ زهر جفا سوخت

قـرآن ناطـق بـودی و با خود نگـفـتـیم            ای مُصحف توحید آیاتت چرا سوخت؟

روضه بخوان برایِ کس و کارِ ما مِنا            افـتـاده از نَـفَــس دل و دلـدارِ ما مِـنـا

ده سال روضۀ عطش و سوختن بخوان            گودال و ازدحام و تنِ بی‌کفن، بخوان

چـقـدر نالـۀ بی‌جـان و بـی‌صدا داری            به زیـر لب تو فـقـط ذکر ربّـنـا داری

گـمان کـنم که رسیده زمان پَـر زدنت            که زهـر کـینه اثـر کـرده و نوا داری

منـم که زنـده نـمـودم خـدا پـرستی را            منـم که شیـخ و مـرادم تـمام هستی را

منـم که زنـده نـمـودم عـلـوم قـرآن را            کـشانـده‌ام به تمـاشا بهـشت ایـمـان را

تشبیه و استعاره به وصفت نیاز نیست            این واژه‌ها به وصف غمت چاره ساز نیست

دیگر به گِل نشسته کلام و عبارت است            آقا تـفـضّـلی کـه زمـان اشـارت است

لبم شهد و دهانم چشمۀ فیض و کلامم جان           سزد با جان خود ریزم به خاک پای جانانش

امام پنجم و معصوم هـفتم حضرت باقر           که تا شام ابـد بـادا سلام از حیّ مـنانـش

ای جلوۀ حق در تو عیان حضرت باقر            مدح تو فـزونتر ز بـیان حضرت باقر

شاهـان هـمگی سائـل درگـاه رفـیعـت            ای پـادشـه پـادشهـان حـضـرت بـاقـر

مـن از تـبـار بـاقـرم مـردم بـدانـیـد            دل بـی قـرار بـاقــرم مـردم بـدانـیـد

مست و خـمـار باقـرم مـردم بدانـید            امــروز یــار بـاقـرم مـردم بـدانـیـد

هر جـا کـلاس درس شما برگـزار شد            با شور و شوق روح الامین رهسپار شد

هر حرف غیر حرف شما فانی است، شُکر            حرف شماست بین کـتب مانـدگـار شد

در دو روز زندگی غربت فراوان دیده‌ام           بـارها از پیکـر خود، رفـتن جـان دیده‌ام

از غروب روز عاشورای سال شصت ویک           بر دل زهـرایـی‌ام زخـمی نمایان دیده‌ام

منم که عالم هستی گدای کوی من است           منم که کعبه دمادم به طوف روی من است

منم که کوثر و زمزم نمی ز جوی من است           منم که باغ جنان مست عطر و بوی من است

پخش سبک

ای حجـت الله بـر زمیـن            بـر مــا امـام پــنـجـمـیـن
حق از تو ظاهر، امام باقر

پخش سبک

ســلام کـلّ افــلاک          به محضر تو مـولا

مـحـبـت تـو بــاشـد          تـمـام هـــسـتـی مـا

پخش سبک

الا ای کـه نــور خــدایـی           ز رخسار تو گشته ظاهر

عـقـایـد و انـدیــشـه زنـده           شـد از مکـتـب قـالَ باقـر

مـا در بهشت مـرغ غـزلخوان باقـریم            در گـوشه‌ای ز صحـن شبستان باقریم

بـوسـه زنـان پــای غــلامـان بـاقـریـم            بیـچـاره‌ایـم و دست به دامـان باقـریـم

ای انس وجان محصّل دانش‌سرای تو            وی نُـه سـپـهـر گـوشـۀ دارالـولای تو
پنـجـم وصی خـتـم رُسـل باقـرالـعـلوم            کـلّ عــلــوم در نـفـس جـان‌فـزای تـو

ای دوّمین محـمّـد و ای پنجـمیـن امام            از خلق و از خدای تعالی تو را سلام

چشم و چراغ فاطمه، خورشید هفت نور            روح روان احـمـد و فـرزند چار امام

ای دیـن من کـلام تو یا باقـرالعـلوم            ای بی‌کـران مقـام تو یا باقـرالعـلوم

احمد که جانِ ما همه قربان مکتبش            داد همچونان سلامِ تو یا باقـرالعلوم